czwartek, 27 marca 2014

Skarðshyrna

Zachodnia ściana Skardshyrna łudząco przypomina wielką piramidę.

Skarðshyrna

Skardshyrna - mierząca 946 m n.p.m góra jest częścią większego masywu Skardsheidi. Znajduje się w zachodniej jego części, i od tej strony przypomina wielką piramidę.

Skardsheidi leży na północ od fiordu Hvalfiordur, w południowo-zachodniej Islandii.

Ściany Skardshyrna niemal z każdej strony ostro schodzą w dół, czasem pod kontem 80'.

Masyw, jak cały region, jest pochodzenia wulkanicznego, o czym mogą świadczyć wyraźne znaki na ścianach. Podobnie jak masyw Esja, masyw Skardsheidi powstał jako wylew podlodowcowy. Później sam lodowiec dokonał reszty (zniszczenia)

Kiedy osiągnęliśmy szczyt, niestety naszły chmury ...

Czytaj więcej »

wtorek, 25 marca 2014

Kerid (Kerið)

W pogodny dzień jezioro bije piękną barwą . W prawym górnym rogu widać wulkan Seyðishólar (210 m).

Kerið

Kerid (Kerið) - jedna z wizytówek Islandii. Jezioro znajdujące się w zapadniętym kraterze wulkanu Grimsnes w południowej Islandii. Krater powstał ok. 6500 lat temu i leży na północnym końcu rzędu kraterów znanych jako Tjarnarholar.

Krater ma ok. 55 m głębokości, 170 m szerokości i 270 m w poprzek. Kaldera Kerid jest najbardziej znana spośród trzech kraterów wulkanicznych systemu Grimsnes. Pozostałe dwa to Seyðishólar i Kerhóll.

Początkowo sądzono, że powodem powstania krateru był wielki wybuch wulkanu. Po przeprowadzonych dokładnych badaniach regionu Grímsnes nie udało się znaleźć żadnych dowodów takiej eksplozji. Obecnie uważa się, że Kerid był wulkanem stożkowym, który wybuchł a jego komora magmowa się opróżniła. Gdy magma została wyczerpana, masa stożka spowodowała zapadnięcie się jego do komory magmowej, która z czasem wypełniła się wodą.

Nieco powyżej krateru Kerid znajdują się jeszcze dwa niewielkie, i jeden duży - Tjarnarholar, kratery.

Tafla lodu na jeziorze na początku kwietnia.

System wulkaniczny Grimsnes należy do najmłodszego aktywnego systemu wulkanicznego w Islandii do którego należą również gorące źródła u podnóża Burfell i Grimsnesi.

Z wnętrza wulkanu.

niedziela, 23 marca 2014

Kuc islandzki

Kuc islandzki

Kuc islandzki - to małe, wytrzymałe i długo żywotne konie wyhodowane w Islandii.
Choć konie są małe, czasem wielkości kuców, większość rejestrów ras wspomina islandy jako konie.
W ich ojczyźnie jest niewiele chorób; islandzkie prawo zapobiega importowaniu koni do kraju, a wywożone nie mogą wracać.

Konie islandzkie osiągają średnią wysokość w kłębie od 130 do 145 cm , która jest często uważana za rozmiar kuców, ale hodowcy i rejestry ras zawsze odnoszą się do islandów jako koni. Kilka teorii próbuje tłumaczyć dlaczego islandy są zawsze nazywane końmi, wśród których jedna mówi o żywiołowym temperamencie rasy i ogromnej osobowości, i brakiem słowa "kuc" w jęz. islandzkim. Inna teoria sugeruje, że waga rasy, struktura kości i umiejętności dźwigania ciężarów pozwalają na sklasyfikowanie jako konia, prędzej niż kuca.

Islandy występują w prawie wszystkich maściach, wliczając w to kasztanowatą, bułaną, gniadą, karą, myszatą, palomino, srokatą i dereszowatą. W języku islandzkim jest ponad 100 nazw dla różnych kolorów i wzorów.

Rasa jest znana jako wytrzymała i stosunkowo niewymagająca dużo jedzenia. Rasa ma podwójne owłosienie, służące do lepszej izolacji w zimnych temperaturach
Często zamiast komfortowej stajni wolą zwykły daszek.
Są to konie twarde, na Islandii w surowym klimacie i przy zmiennej pogodzie doskonale sobie dawały radę.

Selektywna hodowla przez stulecia doprowadziła rasę do teraźniejszej formy. Dobór naturalny także był ważny, surowy klimat Islandii wyeliminował wiele koni przez zimno i głód.

Islandy są bardzo przyjazne, posłuszne i łatwe w hodowli, chociaż również entuzjastyczne i pewne siebie. Są również spokojne i ciekawskie.
Uwielbiają towarzystwo innych koni i pozostawione samotnie na wybiegu cierpią. Jeżeli nie mamy drugiego konia, kuc zadowoli się towarzystwem kozy albo w ostateczności owcy.

Niska częstość występowania chorób w Islandii jest utrzymywana przez prawa uniemożliwiające powrót koni wywożonych z kraju i poprzez wymóg, aby wszystkie sprzęty końskie importowane do kraju były nowe i nieużywane. W rezultacie rodzime konie nie nabyły odporności na choroby. Epidemia na wyspie mogłaby być katastrofalna dla rasy^. To stwarza problemy z pokazywaniem rodzimych islandzkich koni przeciwko innym rasom spoza kraju, ponieważ żadne konie nie mogą być przywożone do Islandii, a koniom raz opuszczającym kraj nie wolno wrócić. Z tego powodu islandy są w typie kuca pierwotnego, z bardzo niewielką domieszką krwi orientalnych.

Przodkowie konia islandzkiego były prawdopodobnie zabierane na Islandię przez wikingów pomiędzy rokiem 860 a 935.
Około 900 lat temu próbowano wprowadzić geny koni ze Wschodu do islandów, w wyniku degeneracji koni. W 982 roku islandzki Althing (parlament) przyjął ustawę zakazującą przywóz koni do Islandii, co zakończyło krzyżowanie. Rasa nie posiada domieszek innych ras od ponad 1000 lat.

W latach 1783 i 1784, około 70% koni w Islandii zostało zabitych przez popiół wulkaniczny, zatrucia i głód po wybuchu wulkanu Laki. Erupcja trwała osiem miesięcy, pokryte zostały setki kilometrów kwadratowych ziemi lawą, a wiele rzek zostało przekierowanych lub wysuszonych. Populacja powoli odzyskiwała liczebność w ciągu następnych stu lat i od początku XX wieku hodowla selektywna ponownie stała się ważna.

Więcej zdjęć: https://plus.google.com/u/0/photos/108677385925297275633/albums/5993972676432616817
Wiadomości: Wikipedia
Zdjęcia: Autor

wtorek, 18 marca 2014

Litlanesfoss

Litlanesfoss jest wodospadem we wschodniej Islandii. Znajduje się na rzece Hengifossa, około kilometr poniżej trzeciego co do wysokości wodospadu na wyspie - Hengifoss.

Naprzeciw wodospadu znajduje się dobry punkt widokowy. Na otaczających Litlanesfoss bazaltowych kolumnach dobrze widać którędy przebiegały fale stygnącej lawy.

Słupy bazaltowe (kolumny bazaltowe) tworzą się w wyniku spękań powstałych w związku ze stygnięciem zakrzepłej lawy.Występuje zwykle dość regularnie. Lawa stygnąc kurczyły się i pęka na podłużne i wielokątne w przekroju słupy skalne.

Spękania te wyodrębniają mniej lub bardziej regularne wielokątne w przekroju słupy skalne, zwane także kolumnami i ułożone prostopadle do powierzchni stygnięcia.

Z uwagi na stopień wykształcenia słupów wydziela się ich trzy rodzaje: regularne, nieregularne i pseudosłupy. Im większa była odległość lawy od powierzchni kontaktu z innymi skałami lub atmosferą, tym większa jest regularność słupów.

Większe odsłonięcia regularnych słupów zwane są często organami lub harfami.

W pokrywach lawowych kolumny ułożone są pionowo i osiągają średnicę do 1 do 2 m a słupy regularne i nieregularne występują bliżej miejsca erupcji law, im dalej od erupcji tym więcej występuje pseudosłupów. Prawidłowość ta pozwala na określenie kierunku płynięcia potoku lawy. W czopach wulkanicznych kolumny są drobniejsze średnio o średnicy do 30 cm, często powyginane wachlarzowo, czasami w formy zwane różą skalną. Większe odsłonięcia regularnych słupów zwane są często organami lub harfami.

Przed wodospadem Litlanesfoss znajduje się niewielki kanion, w którym woda odkryła warstwową historię okolicy. Wyraźnie widać granicę między lawą a pyłem. Dalej, w górnej części rzeki gdzie znajduje się wodospad Hengifoss, podział jest jeszcze bardziej widoczny. Wyraźnie widać co najmniej cztery wielkie erupcje i wylewy lawy.

Kanion poniżej wodospadu Litlanesfoss.

Słupy bazaltowe to podłużne formacje skalne o wielokątnym przekroju – najczęściej 4 – 6-boczne. Słupy bazaltowe powstały na skutek serii spękań, związanych ze stygnięciem zakrzepłej lawy. Mogą być mniej lub bardziej regularne, te ostatnie osiągają średnicę około 1-2 m. Większe odsłonięcia regularnych słupów nazywane są popularnie organami lub harfami.

Więcej: http://www.travelin.pl/top/13-spektakularnych-formacji-bazaltowych
Copyright © Travelin.pl

czwartek, 13 marca 2014

Urridafoss

Urridafoss

Urridafoss ( ) - jest największym i najbardziej spektakularnym ze wszystkich wodospadów rzeki Thjorsa, w południowej Islandii.

Woda przepływa przez długi skalny stopień utworzony w czasach lodowcowych.

Urridafoss jest jednym z najbardziej obszernych wodospadów w Islandii. Średni przepływ wody rzeki Thjorsa w tym miejscu wynosi 360m sześciennych na sekundę. Tylko rzeka Olfusa ma większą objętość - 373 m sześciennych na sekundę.

Mimo swej obszerności nie jest wysokim wodospadem - woda w najwyższym miejscu spada z 6 metrów.

Thjorsa jest najdłuższą rzeką w kraju, mierzy 230 km,. Powierzchnią jego zlewni jest wnętrze pustyni Sprengisandur, północne wyżyny, i wody odprowadzane z lodowców Vatnajokull, Tungnafellsjokull i Hofsjokull.

Zimą rzeka akumuluje duże ilości kry, które tworzą duże zapory lodowe. Wiosną w kanionach rzeki Thjorsa poniżej wodospadu Urridafoss można oglądać spektakularny spektakl łamania się ogromnych kawałków lodu z zapór lodowych ( przypominających cielenie się lodowca ) i porywania go przez rzekę.

Mimo, iż wydaje się na pierwszy rzut oka, że warunki życia w rzece mogą być trudne, tętni ona życiem. Jest tu bardzo duża populacja łososia, pstrąga oraz węgorza. Łosoś płynie w górę rzeki do wodospadu, pokonuje 6 m stopień wodny, i płynie dalej w górę rzeki. Urrida - po islandzku oznacza - pstrąg.

Niestety jest obawa, że najobszerniejszy wodospad Islandii może zniknąć, ponieważ istnieje plan budowy dużej hydroelektrowni powyżej wodospadu. Dzięki ogólnospołecznym protestom plany są cały czas odkładane w czasie.

Bliskość głównej drogi krajowej numer 1, oraz dobre oznakowanie zjazdu na wodospad ( znajduje się kilkaset metrów od dogi - jest widoczny z mostu nad rzeką ) mogłaby świadczyć o jego popularności i dużej ilości turystów odwiedzających to miejsce. Ku mojej uciesze, jak i zapewne wielu, którzy cenią sobie spokój, miejsce to jest rzadko odwiedzane ( na kilka moich odwiedzin tylko dwa razy spotkałem turystów w jednostkowych ilościach). Tym samym - choć na pewno nie jest tak spektakularny jak np Gullfoss - polecam jego odwiedzenie.

wtorek, 4 marca 2014

Botnssúlur

Botnssulur

Botnssulur ( Botnssúlur - Kolumny ) jest wygasłym wulkanem którego szczyty wznoszą się na ponad 1000m n.p.m.

Znajduje się na wschód od zatoki Hvalfjordur (Zatoka Wielorybów), na południe od jeziora Hvalvatn, i na północ od jeziora Þingvallavatn.
Jego kształt z daleka przypomina koronę, co może sugerować kilka gór , lub górę o kilku szczytach.

Przypuszczalnie góra wznosiła się więcej niż 1100 m n.p.m., ale dość mocna erozja "uszczupliła" jej wewnętrzną część, podkreślając jej sześć szczytów.

Najwyższym ze szczytów jest Syðstasúla, której wierzchołek ma miejsce 1093 m . n.p.m., i z doliny Sulnadalur, która jest wewnątrz góry, przedstawia się dość złowrogo.

Szczyt Vestursula w zachodzącym słońcu...

Najłatwiejszym do zdobycia i najlepiej widocznym od strony zatoki Hvalfjordur jest szczyt Vestursula, która mierzy 1086 m n.p.m. ( na zdjęciu z prawej)

Środek góry żłobi rzeka Sulnaa.

Z Botnssulur , a dokładnie z wnętrza doliny, wypływa strumień (rzeka) Sulnaa.

Zbocza góry noszą ślady wulkanicznej historii Botnsuulur ( zdjęcie po prawej ).

Góra nie jest technicznie trudną górą do podejścia, co nie znaczy że nie wywołuje zadyszki. Lecz widoki przy pięknej pogodzie rekompensują pewne niedogodności. Ze szczytów widać doskonale jeziora
Þingvallavatn, Hvalvatn, okoliczne góry i liczne stratowulkany.

Botnssulur w zimowej szacie.

Pozostałe szczyty Botnssúlur to Vestursúla -1'086 m, Miðsúla- 1055 m, Haasula - 1023 m, Nordsula - 1005 m, Súlnaberg - 954 m.

Zorza polarna nad Botnssulur ( 15.02.14 )