Caldera Las Cańadas

Widok na kalderę Las Cańadas z wulkanu Pico El Teide.

Caldera Las Cańadas

   Caldera Las Cañadas jest jedną z największych kalder na świecie. Znajduje się na największej wyspie archipelagu kanaryjskiego - Teneryfie, i zajmuje znaczny jej obszar. Posiada elipsoidalny kształt, w najszerszym miejscu (ze wschodu na zachód) ma 16 km, w najwęższym (z południa na północ) 10 km. Jej obwód to 45 km, z czego obecnie widoczny jest tylko 23 kilometrowy odcinek. Pozostałe 22 km znajdujące się w jej północnej części zostały pogrzebane przez późniejsze erupcje wulkanu El Teide.

   Ten ogromny naturalny amfiteatr ujawnia wewnętrzną strukturę starego wulkanu Las Cañadas, jaką mozolnie, warstwa po warstwie budował przez 3,5 mln lat swego istnienia. Możemy tu zaobserwować naprzemienne różne warstwy materiału wulkanicznego: bazaltu, bazanitu, obsydianu, trachytesu, trachy-bazaltu, pumeksu i warstw poliklastycznych.
Wulkan Las Cañadas w czasie miocenu osiągnął średnicę 40 km i wysokość około 4500 m.

 

 Około 160-200 tys. lat temu wulkan Las Cañadas zapadł się i powstała wielka kaldera. Działalność wulkaniczna trwała dalej. Około 150 tys. lat temu kolejny kolaps doprowadził do powstania dzisiejszej kaldery Las Cañadas.

Wysokość ścian kaldery dochodzi do ponad 2000 m n.p.m.

W tle twór skalny a zarazem linia działowa kaldery - Roques de Garcia.

  Istnieją dwa kluczowe wydarzenia geologiczne dotyczące Las Cañadas - tworzenie się wulkanu, i jego zapadnięcie się w wyniku czego powstała kaldera, oraz powstanie wewnątrz zapadliska wulkanów El Teide i Pico Viejo (jak i kilku mniejszych jak Montaña Mostaza, Montaña Blanca, Montaña Rajada, i innych).

Szczyt Teide o wysokości 3718 m n.p.m.

   Roques de Garcia i Pico El Teide przedziela kalderę wielkiego stratowulkanu na dwie części, tworząc dwie pół-kaldery.
Jedną z nich wieńczy Pilon de Azucar, który nadal jest szczątkowo aktywny. Wydobywa się tu przegrzana para wodna oraz siarka.

   

   Hipotez co do powstania kaldery jest wiele: od tych dotyczących wybuchu wulkanu, przez te o bezlitosnej erozji, po tą, która mówi o zapadnięciu się wulkanu.
Najbardziej powszechnie akceptowaną teorią, aż do początku lat dziewięćdziesiątych była hipoteza w której podstawową przyczyną było zapadnięcie się i późniejsze osiadanie terenu, czego dowodem jest Roques de Garcia. Badania przeprowadzane na terenie kaldery oraz badania dna morskiego potwierdziły hipotezę, w której  Las Canadas del Teide, Orotava i Dolina Güimar utworzyły masywne osuwisko grawitacyjne przemieszczając 100 km sześciennych ziemi.

 Przeprowadzone testy potwierdzają, że wydażenia te miały miejsce  0,8 mln lat temu w Dolinie Güimar, około 0,5 mln lat temu w dolinie Orotava i 0,17 mln lat temu w Las Cañadas





Zdjęcia: autor
Wiadomości:  www.webtenerife.co.uk